Χρόνια Πολλά!!!

Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλά !!
Υγεία, ευτυχία και αγάπη για όλους!

Καλά να περάσετε όπου και αν πάτε :-)



ΥΣ : Το ιστολόγιο το έχω παραμελήσει λίγο, αλλά θα επανέλθω δυναμικά τις επόμενες μέρες, άλλωστε
και οι εξελίξεις τρέχουν οπότε έχουμε πολλά να πούμε!!

Γειωση...

Δεν είναι εκνευριστικό να μιλάς, να ρωτάς κάποιον και εκείνος να μην σου απαντάει;
Οχι γιατί δεν μπορεί, αλλά απλά γιατί δεν θέλει να μιλήσει ή αδιαφορεί.
Νομίζω οτι τέτοιου είδους συμπεριφορά είναι ακόμα χειρότερη ακόμα και από
το να μιλήσεις άσχημα ή να προσβάλεις κάποιον.
Μακρυά από τέτοια άτομα...


Αυτά τα ολίγα,
Καλή εβδομάδα σε όλους :-)

Άλμα στον χρόνο

Έχετε σκεφτεί ποτέ οτι θα θέλατε να βρισκόμασταν σε κάποια μελλοντική χρονική στιγμή, προκειμένου να αποφύγετε μια δύσκολη κατάσταση στο παρόν; Μπορεί εύκολα να ισχυριστεί κάποιος ότι τέτοιου είδους σκέψεις έχουν άτομα που προσπαθούν να αποφεύγουν τις δυσκολίες και να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο. Αλλά νομίζω οτι έστω και μια φορά στην ζωή μας θα θέλαμε να περάσει πιο γρήγορα ο χρόνος για να αποφύγουμε επώδυνες καταστάσεις: μια δύσκολη κατάσταση στην σχέση μας, προβλήματα που αφορούν τα επαγγελματικά μας, την προσωπική μας ζωή, τον χαμό ενός δικού μας ανθρώπου κλπ

Έτσι είναι η ζωή μάλλον, άλλοι θέλουν να γυρίζουν πίσω τον χρόνο και άλλοι να τον προσπεράσουν.

Καλό μεσημέρι σε όλους.

Και να μην ξεχνάμε και σήμερα τους ήρωες του ’40. Κι αυτοί μπορεί να σκεφτονταν κάτι παρόμοιο αλλά τελικά έδωσαν μάχες μέχρι θανάτου.

Φασούλι το φασούλι...

γεμίζει το σακούλι! Έτσι λέγανε οι παλιοί, έτσι λένε και σήμερα. Η αποταμίευση γενικότερα είναι κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή μας. Φροντίζουμε να έχουμε χρήματα στην άκρη, είτε για να κάνουμε κάποια αγορά είτε για τί μπορεί να παρουσιαστεί κάποια ανάγκη (π.χ θέμα υγείας) και να τα χρειαστούμε. Φροντίζουμε να κάνουμε οικονομία όσο έχουμε περιθώριο για να μπορούμε να προγραμματίζουμε καλύτερα την ζωή μας.

Όμως δεν πρέπει να το παρακάνουμε και να φτάνουμε στο άλλο άκρο. Βλέπω ανθρώπους που ιδρώνουν και ξειδρώνουν ακόμα και για να πληρώσουν έναν καφέ. Τα λεφτά τα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, και αν μπορούμε να ζήσουμε και καλά. Να βγούμε έξω, να διασκεδάσουμε, να αγοράσουμε κάτι που μας αρέσει (έστω κι αν δεν είναι και πολύ απαραίτητο τελικά), να κεράσουμε την παρέα μας, να πάμε μια εκδρομή. Τι αξία έχει να έχουμε πολλά λεφτά αλλά να μην είμαστε ευτυχισμένοι; (κάποιος βέβαια μπορεί να ευτυχισμένος και έτσι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...).

Μια ζωή την έχουμε και πρέπει να φροντίζουμε να περνάμε όσο καλύτερα, φροντίζοντας παράλληλα και για το μέλλον μας.

Καλό βράδυ.

Και τα κορόιδα πληρώνουν...

Η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία είχε σήμερα τίτλο «Άλλος περαιώνει και άλλος πληρώνει», αναφερόμενη στην κίνηση της κυβέρνησης να κάνει νέα ρύθμιση για την υπαγωγή ανέλεγκτων χρήσεων των ελευθερων επαγγελματιών σε καθεστώς περαίωσης για το διάστημα 2000-2009. Άμεσος στόχος είναι να μπούν στα ταμεία έσοδα μιας και αρκετοί θα σπεύσουν να πληρώσουν για να κλείσουν τις ανέλεγκτες χρήσεις. Όμως το τίμημα είναι πολύ μικρό για κάποιον που συστηματικά φοροδιαφεύγει και έρχεται το κράτος και του λέει πλήρωσε κάτι συμβολικό και καθάρισες μια για πάντα για όλα τα παλιά. Περασμένα ξεχασμένα!! Και την ώρα που φωνάζουμε και μας φωνάζουνε οτι πρέπει να περιορίσουμε την φοροδιαφυγή για να έχουμε περισσότερα έσοδα και να μειωθεί το έλλειμα, εμείς τι κάνουμε ; Επιβραβεύουμε τους φοροφυγάδες και συνεχίζουμε να τα παίρνουμε από αυτούς που είναι συνεπείς!

Πάλι τα κορόιδα την πληρώνουν δηλαδή! Όπως εγώ που 6 χρόνια που είχα βιβλία τα δήλωνα όλα, και δεν έκρυψα ποτέ τίποτα.

Πάλι χορτάσαμε από λόγια βρε, να στε καλά!

10 πράγματα που αγαπώ

Μετά απο πρόσκληση της φίλης μου Venea, είπα κι εγώ να παίξω το παιχνιδάκι.
10 πράγματα που αγαπώ! έχουμε και λέμε με τυχαία σειρά:

1. Την οικογένειά μου
2. τους φίλους μου
3. την κοπέλα μου
4. σινεμά
5. να πηγαίνω εκδρομές
6. το καλο φαγήτο (!)
7. την σοκολάτα (!)
8. να ακούω μουσική
9. το χιόνι
10. να διαβάζω ιστορία

Καλημέρα! :-)

Επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο

Το συγκεκριμένο θέμα το σκέφτημα με αφορμή τον αγώνα μπάσκετ της προηγούμενης εβδομάδας μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας. Οι περισσότεροι στο εξωτερικό μας επικρίνουν οτι επίτηδες δεν παίξαμε όσο καλά μπορούσαμε προκειμένου να «πέσουμε» σε πιο εύκολο αντίπαλο στην επόμενη φάση. Δυστυχώς για εμάς, και αν όντως υπήρχε αυτή η σκέψη στο μυαλό των παιχτών μας, αυτό μας γύρισε μπούμερανγκ γιατί τελικά διασταυρώσαμε με πολύ πιο δύσκολη ομάδα την Ισπανία. Όμως αλλού θέλω να καταλήξω. Τελικά τι είναι πιο σωστό; Όταν έχεις την δυνατότητα, να επιλέγεις την εύκολη λύση, ή να μην σε ενδιαφέρει το κόστος, η προσπάθεια και η δυσκολία του στόχου που έχεις θέσει, αρκεί να πετύχεις αυτό που θέλεις;

Προσωπικά πιστεύω οτι αν θέλεις να δείξεις οτι είσαι άξιος και ικανός να φτάσεις ψηλά, πρέπει να το αποδεικνύεις συνεχώς και να ξεπερνάς τις δυσκολίες, και όχι να μπαίνεις σε λογικές της εύκολης λύσης.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Κάπνισμα τέλος;

Απόσπασμα απο την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» :

Σε ισχύ τίθεται από την Τετάρτη, 1η Σεπτεμβρίου, η ολική απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Αύριο η υπουργός Υγείας, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, θα παρουσιάσει τα σχετικά μέτρα σε συνέντευξη Τύπου.

Πριν από τη συνέντευξη, θα γίνει συνάντηση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου με τα στελέχη του μηχανισμού ελέγχου για την απαγόρευση του καπνίσματος, στο κτήριο του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας.

Από 1η Σεπτεμβρίου απαγορεύεται χωρίς εξαίρεση το κάπνισμα σε όλους τους δημόσιους χώρους, τους εργασιακούς, καφέ, μπαρ κ.λπ. Ορίζεται ότι θα δοθεί μεταβατική περίοδος οκτώ μηνών σε καζίνο και νυχτερινά κέντρα με εμβαδόν άνω των 300 τ.μ., ώστε να συμμορφωθούν.

Στο διάστημα αυτό θα γίνονται αυστηροί έλεγχοι για να διαπιστωθεί εάν προχωρά ο διαχωρισμός των χώρων σε καπνιζόντων και μη.

Από 1ης Σεπτεμβρίου καταργούνται, επίσης, τα καπνιστήρια σε όλους τους χώρους εργασίας και οι καπνίζοντες θα πρέπει να πηγαίνουν έξω από την είσοδο του κτιρίου ή στην ταράτσα.

Παράλληλα, θα απαγορεύεται κάθε είδους διαφήμισης ή προώθησης καπνού.

Ο έλεγχος για την τήρηση των διατάξεων του νόμου δίνεται στην αστυνομία ή στο λιμενικό, ανάλογα με τους χώρους αρμοδιότητας.


Να το δώ και να μην το πιστέψω οτι θα γίνουν όσα λένε πάλι. Αλλά κάτι μου λέει οτι και αυτή την φορά κάποιοι θα βρούνε τρόπους να παρακάμψουν την απαγόρευση.

Καλό απόγευμα ! 

Καλές διακοπές...

Μετά απο αρκετό καιρό είπα να κάνω επιτέλους μια ανάρτηση γιατί όπως λένε και κάποιοι (ονόματα δεν λέμε) έχει πιάσει αράχνες το ιστολόγιο, και δεν έχουν και άδικο. Αισίως έχουμε διανύσει τα 2/3 του καλοκαιριού, και οι περισσότεροι φαντάζομαι αυτή τη στιγμή μπορεί να βρίσκονται σε κάποια παραλία. Για μένα αυτό το καλοκαίρι έχει ξεχωριστή σημασία αφού γνώρισα τον άνθρωπο που με έχει κάνει ευτυχισμένο, και κάναμε μαζί τις καλύτερες διακοπές μας. Μπορεί να μας χωρίζει μια μεγάλη θάλασσα, αλλά όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται πραγματικά, νομίζω οτι η απόσταση είναι ασήμαντη λεπτομέρεια.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελα να έχω στην ζωή μου αυτή την στιγμή.

Αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση λοιπόν σε όλους τους ανθρώπους που αγαπώ πολύ, τον καθένα με ξεχωριστό τρόπο. Την κοπέλα μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου.

Καλές διακοπές και καλά να περάσετε όλοι!

Να περνάς όμορφα Άννα!!

Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην πολύ καλή μου φίλη Άννα η οποία
αύριο αναχωρεί αεροπορικώς για Ελβετία για το μεταπτυχιακό της. Πραγματικά
η παρουσία της πάντα δίνει το κάτι παραπάνω σε όλη την παρέα. Ποτέ δεν της
λείπει η ευχάριστη διάθεση, και προσπαθεί να μεταδώσει την θετική της ενέργεια
και στους υπόλοιπους.
Θέλω να της ευχηθώ ολόψυχα να της πάνε όλα καλά εκεί που θα πάει, να αποκτήσει
νέες εμπειρίες, να γνωρίσει νέους ανθρώπους και νέα μέρη και να επιστρέψει σε
ένα χρόνο πιο σοφή και ακόμα πιο δυνατή.

Καλό ταξίδι Άννα και καλά να περνάς :-)


ΥΣ : Αυτή η ανάρτηση ίσως είναι και μια αφορμή να ξεκινήσω να κάνω αναρτήσεις
για αγαπημένα μου πρόσωπα...

Αναμνήσεις...

Σήμερα το απόγευμα κατεβαίνοντας από το μετρό στο Σύνταγμα, συνάντησα ενα παλιό μου φίλο και συνάδελφο από την προηγούμενη δουλειά μου. Συζητήσαμε αρκετή ώρα για το πως περνάμε, τι κάνουν οι υπόλοιποι πρώην συνάδελφοι μου, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κ.α. Την ώρα που γράφω αυτή την ανάρτηση έρχονται πολλές αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο στο ΤΕΙ, όπου πέρασα 10 χρόνια με ευχάριστες και δυσάρεστες καταστάσεις. Παρόλες τις δυσκολίες που μπορεί να είχαμε περάσει κατά καιρούς, η συνολική μου εικόνα είναι θετική, και όλοι οι συνάδελφοι εκτός από καλά παιδιά ήταν και εξαιρετικοί συνεργάτες.

Δύο συμπεράσματα έβγαλα απο την σημερινή ημέρα. Πρώτον, οτι οι αναμνήσεις που έχουμε μέσα μας είτε θετικές είτε αρνητικές είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας που δεν πρέπει να το αγνοούμε, και δεύτερον, όταν φεύγουμε από ενα χώρο στον οποίο έχουμε ζήσει πολύ σημαντικές στιγμές, θα πρέπει να προσπαθούμε να διατηρούμε δεσμούς με άτομα που έχουμε και μας έχουν αγαπήσει.

Καλό βράδυ.

Η «σκοτεινή» μας πλευρά

Το θέμα της σημερινής ανάρτησης μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας την σειρά Dexter. Για όποιον δεν την έχει δει πρόκειται για έναν κατά συρροή δολοφόνο ο οποίος έχει εκπαιδευτεί από μικρή ηλικία από τον πατέρα του την «τέχνη» της δολοφονίας και της απόκρυψης με οποιονδήποτε τρόπο της διπλής του ζωής. Εργαζόμενος την ημέρα στην αστυνομία του Μαϊάμι στην υπηρεσία του νόμου, ενώ την νύχτα αναλαμβάνει να «εκκαθαρίσει» τον κόσμο από τους πάσης φύσεως εγκληματίες. Φυσικά με οποιοδήποτε τίμημα αποκρύπτει από τον υπόλοιπο κόσμο την σκοτεινή πλευρά του εαυτού του και προσπαθεί να συμπεριφέρεται ως φυσιολογικός άνθρωπος.

Δεν πρόκειται να μιλήσω για serial killers, ούτε για το πώς σκέφτονται αυτά τα άτομα. Με αφορμή το concept της σειράς όμως, θα αναφερθώ σε κάτι το οποίο μας χαρακτηρίζει. Την σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, μια πλευρά που δύσκολα κανείς μπορεί να δεί. Αλήθεια όλοι δεν έχουμε κάποια «μυστικά» κρυμμένα βαθιά μέσα μας τα οποία δεν αποκαλύπτουμε ούτε στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας; Αυτό το κάτι που έχουμε μέσα μας, μπορεί να είναι απο το πιο απλό ως το πιο ιδιαίτερο, π.χ ένα λάθος που έχουμε κάνει στο παρελθόν και δεν θέλουμε ποτέ να μαθευτεί, ή αρνητικές συμπεριφορές που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μην τις βγάζουμε στην επιφάνεια, για να μην δώσουμε δικαίωμα να μας χαρακτηρίζουν άσχημα ή να φανερώσουμε αδυναμίες μας.

Επίσκεψη στο Άγιο Όρος

Άργησα λίγο το ξέρω, αλλά δεν το ξέχασα. Είχα υποσχεθεί να αναφερθώ για την εμπειρία μου από την επίσκεψη στο Άγιο Όρος αλλά τα γεγονότα εκείνη την εβδομάδα με είχαν προλάβει. Βέβαια έχει περάσει ένας ολόκληρος μήνας από τότε και μπορεί να μην θυμάμαι αρκετές λεπτομέρειες(το Αλτσχάιμερ φταίει μην ανησυχείτε), αλλά τις γενικότερες εντυπώσεις μου μπορώ να σας τις μεταφέρω.

Αν και τις προηγούμενες χρονιές είχα απορρίψει προτάσεις που μου έγιναν για να επισκεφτώ το Α.Ο, φέτος αποφάσισα να πάω έχοντας ακούσει πολύ καλά λόγια τόσο για τα μέρη, την φιλοξενία αλλά και τον τρόπο ζωής στις μονές.

Η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί για την Παρασκευή 30/4 ώρα 07.00 απο το Ελ. Βενιζέλος, πρώτος προορισμός η Θεσσαλονίκη αεροπορικώς, στην συνέχεια ταξί για την Ουρανούπολη και μετά το καράβι για την μονή. Ίσως ακούγονται πολλές οι ενδιάμεσες στάσεις αλλά για σκεφτείται να πηγαίναμε με ΚΤΕΛ πόσες ώρες θα κάναμε. Για την ιστορία μόνο να σημειώσω οτι ο ταξιτζής για μια απόσταση που είναι 1.5 ώρα μας πήρε 120 ευρώ (!!!), για να μην αναφέρω οτι ο άνθρωπος είχε γεμίσει το αμάξι με εικονίτσες ενώ σε όλη την διαδρομή ακούγαμε σταθμό της Εκκλησίας (και όταν δεν έπιανε το ράδιο, μας έβαλε ένα CD με έναν ιερέα απο την Κύπρο που συνομιλούσε με μαθητές σε σχολείο – αυτό ήταν αρκετά πιο ενδιαφέρον, έλεγε σημαντικά πράγματα χρησιμοποιώντας παραβολές και παραδείγματα).

Προλάβαμε την τελευταία στιγμή το καράβι, που έφευγε λίγο πριν τις 11 απο την Ουρανούπολη, έγιναν 3 ενδιάμεσες στάσεις και στην συνέχεια φτάσαμε στον προορισμό μας. Η Ι.Μ Κωνσταμονίτου βρίσκεται στην ενδοχώρα του Α.Ο, οπότε χρειάστηκε να περπατήσουμε περίπου 1 ώρα από το λιμάνι. Είναι γνωστό οτι η συγκεκριμένη μονή είναι από τις πιο φτωχές του Α.Ο οπότε και η εικόνα που είδαμε δεν μας εξέπληξε (π.χ δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ και ο χώρος διαμονής των επισκεπτών δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση). Ξεκουραστήκαμε λίγο και στην συνέχεια παρακολουθήσαμε τον εσπερινό (4-6.30). Μετά τον εσπερινό ακολούθησε δείπνο. Το τελετουργικό περιελάμβανε την ανάγνωση μιας ιστορίας σχετικά με την μονή απο εναν ιερέα ενώ όλοι οι υπόλοιποι τρώνε. Για το γεύμα να αναφέρω οτι αν και λιτό, είναι πολύ νοστιμο, φυσικά ξεχάστε το κρέας, το ψάρι ενώ και το λάδι χρησιμοποιείται ελάχιστα. Διαπίστωσα μάλιστα οτι η νηστεία που κάνουμε εμείς δεν έχει καμία σχέση με την νηστεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας (όποιος ενδιαφέρεται να την μάθει μπορώ να του την στείλω).

Μετά το τέλος της ανάγνωσης (περίπου 10 λεπτά), όλοι πρέπει να σηκωθούν και να αφήσουν το φαγητό τους (όποιος πρόλαβε πρόλαβε!). Οι πόρτες της Μονής κλείνουν στις 8 το απόγευμα, οπότε δεν υπάρχει χρόνος για χαζολόγημα εκτός αυτής, παρόλαυτα καθίσαμε σε ένα μπαλκόνι στον χώρο των επισκεπτών μέχρι να νυχτώσει και να πάμε για ύπνο. Άλλωστε έχει εγερτήριο νωρίς νωρίς την επόμενη μέρα (4 το πρωί) και πρέπει να είμαστε «φρέσκοι» :P Α! Ξέχασα να αναφέρω οτι μετά το τέλος του εσπερινού γίνεται «επίδειξη» της Αγίας Τράπεζας στους επισκέπτες (λείψανα αγίων, κειμήλια της Μονής κλπ).

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε νωρίς (δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς χτυπάνε συνέχεια οι καμπάνες) για να παρακολουθήσουμε την πρωινή λειτουργία. Μετά την λειτουργία ακολούθησε μεσημεριανό γεύμα (στις 8 το πρωί), και στην συνέχεια ετοιμαστήκαμε για τον επόμενο προορισμό που ήταν η Ι.Μ Διονυσίου. Η συγκεκριμένη μονή, απο τις πιο πλούσιες του Α.Ο, είχε μια τελειώς διαφορετική εικόνα όχι μόνο ως προς τις εγκαταστάσεις της, αλλά μπορώ να πώ και ως προς τον τρόπο και την ευγένεια που μας συμπεριφέρθηκαν. Δεν θα αναφερθώ εκ νέου στο πρόγραμμα γιατί αυτό είναι σχεδόν ίδιο στις περισσότερες μονές. Την Κυριακή το πρωί ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής για να φτάσουμε το βράδυ στην Αθήνα.

Τι μου έχει μείνει απο αυτές τις 2 ημέρες;

- Η ηρεμία που συναντάς που σε βοηθάει να συγκεντρωθείς, να σκεφτείς και να τα βρείς με τον εαυτό σου.

- Μου άρεσε πολύ η διαδρομή με το καράβι, οπου περνάς από αρκετές μονές, και ιδιαίτερα μου έκανε εντύπωση η ρωσική μονη, με την μεγαλοπρέπεια και την αρχιτεκτονική της.

- Ο τρόπος ζωής των μοναχών είναι κάτι που πολύ δύσκολα κάποιος απο όλους εμάς θα μπορούσε να ακολουθήσει.

- Το να βλέπεις την δύση του ηλιου απο την Ι.Μ Διονυσίου, απίστευτη θέα.

- Όλες οι λειτουργίες που τις παρακολουθήσαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή (δυστυχώς συνηθίζουμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία και να κοιτάμε κάθε 5’ το ρολόι για να δούμε πότε τελειώνει η λειτουργία).

- Ακόμα και το φαγητό αν και λιτό μου άρεσε πολύ και έκανε να σκεφτώ αν τελικά πρέπει να αλλάξουμε κάποιες συνήθειες σε αυτό το θέμα.

Γενικότερα πάντως έχω πολύ καλές εντυπώσεις από το μικρό αυτό ταξίδι μας και την διαμονή μας. Με μεγάλη ευχαρίστηση θα ξαναπήγαινα και τον επόμενο χρόνο!

Καλό απόγευμα σε όλους :-)

ΥΣ : Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τους συν-προσκυνητές μου Κώστα, Φίλιππο και τους 3 Γιάννηδες! Περάσαμε όλοι πολύ καλά.

LOST – «Χαμένοι» ή «Αγνοούμενοι»;

Μια από τις καλύτερες σειρές που έχουμε δεί έφτασε στο τέλος της, μετά από 6 χρόνια συγκινήσεων, απρόσμενων εξελίξεων, συγκρούσεων και αναπάντητων ερωτημάτων Τελικά ήταν χαμένοι οι ήρωές μας ή απλά αγνοούμενοι; Εγώ θα ψήφιζα το πρώτο. Ήταν χαμένοι στην ζωή τους προτού πέσει το αεροπλάνο στο νησί. Στο νησί βρήκαν το νόημα της ζωής, της αγάπης, της φιλίας και όλων των υπόλοιπων αξιών που δεν είχαν βρεί στην ζωή τους μέχρι εκείνη την στιγμή.

Μετά το τέλος της σειράς έχουν βγεί από πάρα πολλούς θεωρίες σχετικά με όλα αυτά που είδαμε στο νησί. Τι από αυτά που είδαμε έγιναν και τι όχι; Ο καθένας ερμήνευσε το τελευταίο επεισόδιο με τον δικό του τρόπο, αν και, κατά γενική ομολογία, έμειναν αρκετά αναπάντητα ερωτήματα. Και όμως η επιτυχία του LOST είναι αυτό ακριβώς το σημείο, άφηνε τον θεατή να αναπτύξει τις δικές του θεωρίες και σκέψεις σχετικά με το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από κάποιο συμβάν. Ας μην μακρυγορήσω άλλο όμως, ο σκοπός αυτής της ανάρτησης είναι να πω με λίγα λόγια τι είναι αυτό που έχω καταλάβει τόσο καιρό σχετικά με το συνέβη στο νησί εξ αρχής, αλλά και πώς αντιλαμβάνομαι το τέλος της σειράς.

Καταρχήν οτι συνέβη στο νησί από την στιγμή που έπεσε το αεροπλάνο (1η σεζόν) ήταν αληθινό. Αυτό νομίζω δεν μπορεί να αμφισβητηθεί (γιατί υπάρχουν κάποιοι που πιστεούν οτι σκοτώθηκαν όταν έπεσε το αεροπλάνο). Η σκηνή που ξεκινάει η σειρά με τον Τζάκ να είναι ξαπλωμένος και να ανοιγει το ματι, είναι παρόμοια με την σκηνή που πεθαίνει στο τελευταίο επεισόδιο όπου αυτή τη φορά κλείνει το μάτι (απο τις πλέον συγκινητικές σκηνές). Απο κει και πέρα επαναλαμβάνω ότι όσα έγιναν στην συνέχεια ήταν αληθινά: ο μάυρος καπνός, ο Ντέσμοντ να πληκτρολογεί τους αριθμούς κάθε 108 δευτερολεπτα για να σώσει το νησί, η σύγκρουση με τους «Άλλους» και όλα τα υπόλοιπα. Από κάποια στιγμή και μετά είχαν την εντύπωση ότι όλα αυτά γίνονται για κάποιο λόγο, αλλά μέχρι και τον 5ο κύκλο δεν μπορούσαν να τον προσδιορίσω. Ένα από τα καλά στοιχεία του LOST που έδιναν μεγάλο ενδιαφέρον είναι οτι κάθε φορά που μπορεί να λυνόταν ένα μυστήριο ανακάλυπτες οτι στο βάθος κρύβοταν πολύ περισσότερα πράγματα.

Ο Jacob ίσως είχε σχεδιάσει όλα αυτά απο την αρχή, δηλαδή ποιός θα αναλάβει να υπερασπιστεί το νησί μετά απο αυτόν (ο Τζάκι και μετά ο Hurley), και έψαχνε να βρεί τρόπο να σκοτώσει τον MIB (δεν μπορούσε να το κάνει ο ίδιος), και γι αυτό επέλεξε τους υποψήφιους για να εκπληρώσει αυτό το σκοπό. Η πηγή του νησιού όπως είδαμε, μάλλον ήταν κατά κάποιο τρόπο η καρδιά του νησιού που το προστάτευε. Το νησί από μόνο του είχε κάποιες ιδιαιτερότητες: διέθετε μια ανεξήγητη ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, δεν ήταν προσβάσιμο απο τον «έξω κόσμο» κλπ. Η καταστροφή της πηγής σήμαινε και καταστροφή του νησιού (αλλά όχι και του κόσμου όπως υπονοήθηκε σε κάποιες περιπτώσεις).

Στην 6η σεζόν είδαμε να εξιστορούνται δύο διαφορετικές πράγματικότητες που μέχρι το τέλος πιστεύαμε οτι είναι δύο παράλληλα παρόντα. Ένα στο νησί με τους εναπομείναντες πρωταγωνιστές και ένα που δείχνει την ζωή τους αφού δεν έχει πέσει το αεροπλάνο. Στο πρώτο επεισόδιο του 6ου κύκλου μάλιστα δείχνει μια εικόνα ενός βυθισμένου νησιού κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω ακόμα.

Στο τελευταίο επεισόδιο είδαμε οτι δεν υπάρχει παράλληλο παρόν αλλά τα flash sideways είναι ένα είδος «εικονικής πραγματικότητας», ένα ενδιάμεσο στάδιο το οποίο δημιούργησαν οι ήρωες (πολλοί λένε οτι το έκανε ο Hurley όταν ανέλαβε να φυλάει το
νησί) προκειμένου να υπάρχει ένα μέρος όπου θα συναντηθούν οι «ψυχές» τους για να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο (μεταθανάτια ζωή – παράδεισος ; ο καθένας το ερμηνεύει όπως νομίζει καλύτερα). Αυτό το ενδιάμεσο στάδιο δεν μπορεί να προσδιοριστεί χρονικά, άλλωστε ο πατέρας του Τζάκ του είπε οτι κάποιοι πέθαναν πρίν απο εσάς και άλλοι πολύ αργότερα (αυτοί που διασώθηκαν και έφυγαν τελικά απο το νησί). Στην εκκλησία όμως δεν ήταν όλοι παρόντες, κάποιοι έλειπαν π.χ ο Μάικλ και ο Γουώλτ και αυτό συνέβη γιατί δεν εκπλήρωσαν τελικά κάποιο σκοπό για τον οποίο βρίσκονταν στο νησί (π.χ ο Μαικλ πρόδωσε τους συντρόφους. Αυτοί που δεν εκπλήρωσαν τον σκοπό τους είναι καταδικασμένοι να μείνουν στο νησί μέχρι να είναι έτοιμοι να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο και να βρούν τους υπόλοιπους συντρόφους τους .

Για μένα το LOST ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι που κράτησε 6 χρόνια, που ίσως είχε και κάποια κακά στοιχεία, αλλά αυτό δεν αλλάζει την συνολικά καλή εικόνα που έχω κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια σειρά που τα είχε όλα: έντονα συναισθήματα, δράμα, δράση, επιστημονική φαντασία και το σίγουρο είναι οτι δεν έχανες σε κανένα το ενδιαφέρον σου και περίμενες με μεγάλη προσμονή να δείς το επόμενο επεισόδιο.

Το πρότυπο για όλα τα παιδάκια

Είδα ένα απόσπασμα απο την εκπομπή και ομολογώ οτι σοκαρίστηκα λίγο με όλα αυτά.
Τι να πείς για αυτόν τον πατέρα που έχει βαλθεί να κάνει ράμπο το παιδί του απο
βρεφική ηλικία; και τι να πείς για την τηλεόραση που εκτός απο τα σκουπίδια που προβάλει καθημερινά, τώρα θέλει να μας πασάρει και ως πρότυπο και κατόρθωμα το παιδάκι το οποίο κάνει 100 κάμψεις στα 5 του χρόνια. Ήμαρτον, τόσο πολύ έχουμε ξεπέσει;

Ευτυχώς στο ραδιο-αρβύλα παρουσιάζουν το θέμα με χιουμοριστική διάθεση...